Local life as a mzungu

Het moment dat ik het vliegtuig uitstapte kwam een bekende geur mij tegemoed: Dit is Afrika. Het doet me denken aan de vorige keer dat ik in Uganda was, 7 jaar geleden. Toch is het deze keer anders. In plaats van met mijn familie door het land te reizen, ga ik de komende 6 werken op een lokale school werken, slapen bij een hostfamily en ben ik op mezelf aangewezen.

Shifting to the African mindset

De aankomst in een ander continent blijft altijd spannend. Het eerste wat ik tegen kom in de aankomst hal zijn grote informatieborden over ebola. ‘Welcome to Africa’, denk ik bij mezelf. Het feit dat ik online het verkeerde visum heb gekregen helpt in de regel ook niet bepaald mee bij een soepele aankomst.

Wat een meevaller! De rijen voor de immigratie zijn lekker kort. Hiermee val ik met mijn Europese mindset toch aardig door de mand. Er kunnen dan wel maar 4 mensen voor mij in de rij staan, maar als voor elke persoon minstens 15 minuten de tijd wordt genomen en de persoon achter de balie om onduidelijke redenen steeds verdwijnt, sta je toch rustig een uur te wachten.

Gelukkig gaat het verlengen van mijn visum ook op zijn Afrikaans. Het introductie praatje gaat van ‘where are you from’ al gauw naar ‘you have a beautiful smile’. Wat resulteert in een gratis verlenging van mijn visum. ‘You need 45 days? I will give you 90 days.’  Niet dat er iets aan heb want mijn vliegtuig vertrekt over 45 dagen gewoon weer terug naar Nederland, maar het is toch aardig.

Onderweg naar Kampala zie ik de boda boda’s (motoren die als taxi dienen) met wel 3, 4 of meer Afrikanen erop tussen de lokale taxibusjes die met slechte verlichting de weg over scheuren. Veilig kom ik aan bij ‘ The Aiesec House’ waar mij een warm welkom wacht van de andere Aiesec studenten.

Mijn eerste weekend ga ik samen met de andere studenten op een trip naar de Ssese eilanden in Lake Victoria. De locals van Aiesec Uganda helpen mij op weg met het kopen van een simkaart en laten me kennis maken met de eerste lokale dingen, zodat ik helemaal geintegreerd wordt in het Ugandeese leven. Zo is mijn eerste ontbijt een Rolex. Nee, geen horloge maar een lokale lekkernij die overal op straat wordt verkocht bestaande uit chapati (soort pannekoek) met ei. Daarnaast zit ik voor het eerst achterop een boda boda en als kers op de taart zie ik de president van het land langs rijden. Alle motorvoertuigen moeten langs de weg stoppen en er komt een colonne van wel 25 auto’s voorbij racen (waaronder een hoop legerwagens). Voor mij een bizar gezicht, maar de locals kijken er niet van op. Eenmaal op het eiland was het de bedoeling om een tour te doen, maar je raadt het al. Het busje waar we inzitten heeft een lekke band. Het verbaast me ook eigenlijk niks. Ik begin het al te leren, the African mindset.

‘You are most welcome teacher Inke’

Eenmaal terug in Kampala sta ik te popelen om naar het vrijwilligersproject in Luwero te gaan. Ik vertrek samen met Cheryl, een meisje uit Canada (maar opgegroeid in Zimbabwe dus wel met Afrikaanse roots). We nemen een lokale taxi waarin ik 3 uur lang opgepropt zit met mijn backpack en nog  12 Afrikanen. Luwero is een verademing in vergelijking met het chaotisch Kampala. Het is een klein stadje met veel leven op straat.

We komen aan bij de Lady Irene primary school waar ik zal gaan werken. Terwijl ik het schoolterrein op loop zie ik overal nieuwsgierige gezichtjes uit de ramen van de klaslokalen kijken. Ik maak kennis met mijn co-workers en de headmaster van de school neemt mij mee langs alle klassen, zodat ze zich aan mij voor kunnen stellen. Wanneer ik een klas binnenkom staan alle kinderen op en zeggen ze in koor het nummer van hun klas: ‘You are most welcome teacher Inke, this is primary 6’.

Ik heb het ontzettend naar mijn zin op school. De kinderen zijn geweldig, ongelooflijk schattig, slim en ze doen dolgraag mee met de lessen en spelletjes. Ook de lokale leraren op school zijn heel aardig voor me en willen van alles weten over waar ik vandaan kom. De eerste week kreeg ik de kans om met verschillende lessen mee te kijken. De manier van lesgeven is een wereld van verschil met Nederland. De leerlingen lezen allemaal tegelijk hardop voor wat een leraar op het bord schrijft en moeten definities en informatie eindeloos nazeggen. De discipline is ongelooflijk.  Wanneer ik ’s ochtends de klas in kom, staan alle leerlingen op en zeggen in koor: ‘Goodmorning teacher Inke’. Pas als ik zeg dat ze weer mogen gaan zetten gaan ze zitten: ‘Thank you teacher Inke’.

Daarnaast worden de leerlingen voor allerlei klusjes ingezet. Als een leraar iets nodig heeft, gaan ze het halen. Als ze iets komen brengen, knielen ze. Geen gemopper, geen gehuil, geen gepest. Hier kunnen de kinderen in Nederland nog wat van leren. Er wordt hier dan ook regelmatig gesuggereerd dat ik mijn kinderen later in Afrika naar school zou moeten sturen om ze wat discipline bij te brengen.

Ondanks de strenge aanpak, is aan alles te zien dat de leraren een hart hebben voor deze kinderen. Ze doen hun best leuke en leerzame lessen voor te bereiden en zijn van ’s ochtends vroeg tot  ’s avonds laat aanwezig op de school om de kids zowel binnen als buiten de lessen te begeleiden. Aangezien een groot deel van de leerlingen ook op de school woont, zijn er altijd kinderen aanwezig.

Nadat ik een weekje had meegekeken bij de lessen, konden de leerlingen niet wachten om les van mij te krijgen. Er werd besloten dat ik Engels, Wiskunde en Science zal geven. In het begin voelde het wat onwennig om de leerlingen dingen te laten nazeggen of op te laten staan bij het geven van een antwoord, maar het begint al routine te worden. Buiten de lessen om heb ik kans om met de kinderen te spelen. Ik begin de kinderliedjes al uit mijn hoofd te leren. Soms geven ze me zoveel knuffels dat ik bijna niet meer kan lopen en het liefst willen ze allemaal even mijn haar aanraken.

My new home

Ik woon bij een lief gastgezin in een kamertje dat in de tuin staat. Nu ik zelf in zo’n kamer woon en de ‘’huizen’’ van mijn co-workers heb gezien, begin ik ook te begrijpen hoe de ‘’huizen’’ eruit moeten zien achter de deuren die ik zie op straat. Voor Afrikaanse standaarden hebben wij een luxe met elektriciteit en een kraan met stromend water. Hoewel.., er is regelmatig een storing in de elektriciteit en watervoorziening.

Onze wc is een gat in de grond met drie muren eromheen. Eigenlijk is dat zo gek nog niet. Het is hygiënisch want je hoeft niks aan te raken en een tijdelijk gebrek aan water is hierbij ook geen probleem. Ik moet er niet aandenken wat het er met een normale wc gebeurt wanneer er een dag geen water is. De ‘douche’ is buiten en bestaat uit een bucket met water aka ‘bucket shower’. In het begin gooide ik s ochtends nog stoer een emmer koud water over mijn hoofd. Maar na een tijdje heeft onze hostmamma een waterkoker voor ons geregeld zodat we het koude water kunnen mengen met warm water, wat wij dankbaar aannamen.

Binnen no time heb ik een band opgebouwd met mijn co-workers. Er wordt goed voor ons gezorgd. Elke dag worden we van huis opgehaald om samen naar school te lopen. In het begin leek dit mij een beetje overdreven, maar ik merk al gauw dat er in Luwero niet veel toeristen zijn dus dat ik extra opval. Ik zie hier nauwelijks andere blanken en op straat word ik overal aangesproken. Kinderen zwaaien naar mij of willen een high five. Als een van leraren een dagje een fiets heeft halen ze me soms met de fiets en mag ik achterop naar school.

Na twee weken hier ben ik aardig gewend. Ik ben vrienden geworden met de lokale bevolking, leef volgens de Afrikaanse standaard (behalve de waterkoker dan), gebruik het lokale openbaar vervoer, en eet het streetfood van de kraampjes. Als de anderen mij er niet steeds aan zouden herinneren, zou ik bijna vergeten dat ik een mzungu ben.

Liefs, Inke

Ps. Onder video's heb ik ook aantal filmpjes geplaatst!