The End

Hi allemaal,

Ondertussen ben ik alweer helemaal gewend aan het leven in Nederland. Het vlakke landschap, niet elke avond de pub in en geen Iers accent om mij heen. Aan de rechterkant van de wegrijden en Nederlands spreken was eerst nog even een obstakel maar ook dat heb ik weer onder controle. Mijn drukke leven hier heb ik  ruimschoots opgepakt en hoewel ik deze blog al een tijdje heb liggen, kwam ik er nog niet aan toe het te posten. Misschien omdat er dan een definitief einde zit aan mijn avontuur en ik tot nu steeds een reden had om eraan te blijven denken...

De meesten van jullie heb ik in Nederland allang weer gezien. Ik wil jullie bedanken voor het trouwe volgen van mijn blog en alle lieve en positieve reacties. Ik vond het erg leuk dat jullie zo geïnteresseerd waren in mijn leven in Belfast. Ondanks dat het alweer een aantal maanden geleden is, wilde ik jullie mijn laatste blog (inclusief foto's) niet onthouden.

Begin mei was de tentamenperiode was begonnen. Het was druk in de Library en studeren had ineens prioriteit gekregen… Gelukkig konden we tussen het studeren door af en toe nog wel leuke dingen doen, want de zomer was aangekomen! Ja, zelfs in Belfast. Op een zonnige zaterdag gaan we op weg naar Rathin Island, het vogeleiland van Ierland. Ik had al mooie verhalen hierover gehoord van Frank en Gonnie en ik keek er naar uit de Puffin met eigen ogen te zien. We reden eerst naar Bally Castle vanwaar een boot naar het eiland gaat. Eenmaal aangekomen op het eiland bleek het nog een aardig stukje lopen te zijn naar het vogelcentrum. Optimistisch als we waren, gingen we op weg. Halverwege bleken we zo langzaam dat we werden opgepikt door de chauffeur van de Puffinbus en voor we het wisten waren de kliffen in zich. Hoe dichterbij we kwamen, hoe duidelijker de geur en het geluid van de vogels aanwezig was. Toen we de bocht om waren zagen we wel duizenden vogels zitten op de kliffen. Als ik goed keek kon ik de oranje pootjes van de Puffins al zien. Behalve vogels wonen er ook een hoop zeehonden op dit eiland, die lekker aan de kust lagen te chillen. Het was weer een mooie dag sightseeing. Ook genoten we van het mooie weer door net als de andere locals massaal naar het strand te gaan. We hielden een BBQ met de hele Erasmus crew bij Helens Bay. Een strand bestaande uit gas in plaats van zand.

Naast deze uitstapjes krijg ik nog bezoek van Jeroen. Hij had natuurlijk het perfecte weekend uitgekozen en de zon schijnt fulltime. Behalve dat Jeroen langs komt voor de sightseeing (en hopelijk voor mij), komt hij vooral voor de Ierse pubs en het bier. We zijn dus ook elke avond in de bar te vinden. Verder maken we zoveel wandelingen dat hij met blaren thuiskomt. De laatste dag beklommen we Cave Hill. Aangezien we al zoveel hadden gelopen, leek het een goed idee om een shortcut te nemen. Achteraf bleek het wat minder slim te zijn. Het was zo stijl dat we op handen en voeten naar de top moesten klimmen. Verder gaan we nog even naar Titanic Quarter en terwijl ik daar voor de zoveelste keer loop, vraag ik me nu af of dit de laatste keer is.. Het einde komt in zicht.

Ook Sophie mijn vriendinnetje uit Utrecht, komt me nog een weekend gezelschap houden. Haar tweede poging om naar Belfast te vliegen is geslaagd! Ze heeft een geldig identiteitsbewijs op zak en word zonder problemen de UK binnengelaten.

Het leven in de bibliotheek en het studeren voor onze tentamens is eigenlijk nog niet eens zo erg. We zijn altijd met een groepje zodat we elkaar goed kunnen afleiden en genoeg pauzes samen kunnen nemen in the Botanic Gardens. ‘S avonds belonen we ons zelf door pizza te bestellen of ergens te gaan eten. Het helpt ook als je lieve huisgenoten hebt (die zelf al klaar zijn met hun opdrachten) en voor de rest een uitgebreid ontbijt maken voordat we op weg gaan naar de bieb. Kortom, we hebben er het beste van gemaakt.

Na het inleveren van mijn opdrachten en het maken van mijn eerste tentamen, nam ik maar weer even vakantie van het studeren. We moeten ook niet gaan overdrijven. Emma was klaar met haar eindexamen dus die komt mij nog en keertje opzoeken. We zetten onze traditie van de logeerpartijtjes in Utrecht voort en onze dagen bestaan dus vooral uit shoppen en films kijken. Af en toe probeerde ik toch het een en ander door te lezen in het park voor mijn laatste tentamen. Echter kwam van leren niet veel terecht aangezien we binnen de kortste keren waren vergezeld door mijn Eramusvrienden. Wat voor Emma wel erg gezellig was maar voor mij wat minder praktisch. ’S Avonds aten we thuis samen met een groepje meiden, waarna de rest uitging en Emma en ik thuis bleven. Helaas, nog twee jaartjes wachten Emmie! Na een Brits pannenkoeken ontbijt ging Emma weer terug naar Nederland en ik terug naar de bieb voor mijn laatste tentamens.

Het uitgaansleven werd na de tentamens weer erg opgeschroefd. Bij mijn laatste tentamen werd ik opgewacht met een koud biertje en kon de avond al niet meer stuk. Behalve veel feestjes afgaan, werden de laatste kansen benut om door Ierland te road trippen. We huurden auto’s en rijden naar Donegal. Onze Duitse drivers konden aardig goed door rijden. In no time zagen we de mooiste landschappen en reden we over spannende country weggetjes als we de weg kwijt waren. Af en toe onze weg versperd door een kudde schapen (inclusief herdershond) of een eigenwijze koe. Uiteindelijk stonden beide auto’s veilig onderaan Slieve Leage (de hoogste kliffen van Ierland) die we opklommen. Verder deden we de laatste dagen ons best om onze Belfast bucketlist af te maken en deden we de laatste toeristische dingen zoals een tour door City Hall en struinden we door het hele Ulster Museum.

Helaas werd er niet alleen gelachen deze laatste weken. Het einde kwam steeds dichterbij en dat betekent afscheid nemen. Opeens ging het heel snel. Beetje, bij beetje gingen mensen weg. Elke dag as we een afscheids-brunch/borrel/feestje/filmavond.  En voor ik het wist was ik bij het einde van mijn eigen Erasmus.Ons huis moest worden leeggehaald en schoongemaakt. Wat een heel karwei bleek. In vijf maanden hebben we er een goed zooitje van weten te maken.

Ons laatste roadtripje was vier dagen voor mijn vertrek. Bijna ging dit feest niet door, aangezien het voor vele van ons een verrassing was dat je een rijbewijs én een paspoort én een creditcard nodig hebt om een auto te huren. Gelukkig hadden we Marjo bij ons (mijn Nederlandse huisgenootje), die wel aan alles had gedacht en konden we op weg. We gingen naar Tollymore Forrest en reden via de coastal route om nog één keer van de  Noord-Ierse kust te kunnen genieten.

Toen was mijn laatste avond aangebroken. Tijdens het avondeten was ik als enige meisje overgebleven tussen alle jongens. We gingen nog een laatste keertje naar de Pub tegenover Queen’s University. Na een gebroken nacht, was het tijd om te vertrekken. Elm’s village was ondertussen al leeggelopen en in mijn eigen huis was ik ‘the last man standing’.

Vanuit de bus naar het vliegveld bekeek ik de stad die vijf maanden mijn thuis is geweest. Ik liet de gele kranen van Harland and Wolff achter me en ik zag Cave Hill, met het typische silhouet van een liggende reus, uit het zicht verdwijnen terwijl we aan de linkerkant van de highway reden. Vanuit het raampje in het vliegtuig kon ik nog net het groene Ierse landschap achter me zien liggen.

De afgelopen tijd heb ik de omgeving hier zo goed leren kennen, niet alleen Belfast maar ook Ierland. Het gezien hoe gaaf de landschappen hier zijn en ervaren hoe aardig de bevolking is. Ik zal het zo erg gaan missen, alle tripjes, het Ierse Engels, de Taxi’s, de feestjes, de ontbijtjes, filmavonden, hikes, etentjes, zelfs stiekem de studeersessies in de Library maar vooral de mensen. Het is bizar hoe goed je elkaar kan leren kennen in een toch korte tijd. Ik heb heel veel geleerd over verschillende culturen, vooral binnen Europa, en hierdoor ook de Nederlandse cultuur beter leren kennen. In januari bestond heel deze wereld nog niet voor mij, maar nu is het zo’n belangrijk stuk uit mijn leven geworden.  Ik hoop dat ik al mijn vrienden van all over the world snel nog een keer zal zien, ook al weten we allemaal dat het nooit meer zo zal worden als toen we allemaal in Belfast woonden. Nu sta ik alweer een tijdje op Nederlandse bodem en zijn mijn kapotgelopen voeten en de foto’s het enige bewijs dat ik echt ben weggeweest.  Dit was het dan het einde van mijn Belfast avontuur… 
Maar niet getreurd, mijn volgende avontuur al weer op de planning ;)

Veel liefs, Inke