Vakantie, vakantie en nog eens vakantie

Wat is het veel te lang geleden dat ik iets van me heb laten horen. Ondertussen ga ik alweer bijna naar huis! Door alle drukte met tentamens en het einde van mijn Erasmus dat in zicht was had ik niet zoveel tijd om mijn experiences op ‘papier’ te zitten. Maar hier is dan eindelijk mijn update over de easter vacation.

The Wild Atlantic Way

Ik weet dat het voor jullie lijkt alsof ik al vanaf januari vakantie aan het vieren ben, maar toch begon hier de officiële vakantie pas de tweede week van April.  Afgelopen week waren verschillende groepjes bezig geweest met het plannen van trips en nu was de tijd ervoor aangebroken. Om 5 uur ’s ochtends stond ik op om te vertrekken en mijn huisgenoten kwamen net thuis van uitgaan. Precies op tijd om mij uit te zwaaien. Met een stuk of 10 Erasmusgenootjes vertrokken we richting het westen van Ierland. Om The Wild Atlantic Way te volgen.

We begonnen in Galway, waar ik de weg al kende van de vorige keer. Vanuit Galway hadden we het plan om verschillende daytrips te doen. Aangezien veel van ons de Cliffs of Moher nog niet hadden gezien, ging  de grootste groep daar heen. Echter, dacht dat ik zelf dat ik de kliffen nooit meer zo mooi te zien zal krijgen als de eerste keer dus ging ik met een van mijn reisgenootjes naar de Aran Islands. Dit eiland representeerde het typische platteland van Ierland. Overal waren schapen en ezeltjes. Lage muurtjes gebouwd uit losse grijze stenen verdeelden het land in stukken.  We huurden fietsen en reden het hele eiland rond. We waren zelfs zo enthousiast dat we bijna van het eiland affietsen. Aan de kust leek het net alsof de stenen bewogen. Maar wat bleek, het waren zeehonden! Van de naam ‘moving stones’ zijn deze dieren niet meer afgekomen. Op de terugweg naar Galway vingen we nog een glimp op van de indrukwekkende Cliffs of Moher in de verte. Helaas kwamen we er thuis achter dat onze andere reisgenoten niks van de kliffen hadden kunnen zien, omdat er een te dichte mist was!

Onze andere daytrip ging naar het gebied de Connemara, vlak bij Galway. Ook in deze omgeving ontbraken de schapen natuurlijk niet. We leerden (wat wij als Nederlanders allang weten) waarom schapen stippen op hun rug hebben. Ook zagen we een kudde schapen die traditioneel door een herdershond bij elkaar werd gehouden. We hadden uitzichten over meren, bergen en een fjord. Kortom weer een succesvolle dag.

Hierna was het tijd om verder te trekken naar het zuiden. Onze groep splitsten zich op en met zijn vijven reisden we naar Killarney. Door een tussenstop met onze bus konden we ook Limerick even bekijken. We hadden precies genoeg tijd om koffie te drinken en een rondje om het bekende kasteel te lopen. Daarna hadden we het gevoel dat we de stad kenden en gingen we tevreden verder. Het was erg grappig om als enige Nederlander onder de anderen te zijn. Al snel kwamen stereotyperingen aan bod. Zo is ‘German efficiency’ echt geen grapje. Al snel werd de regel afgesproken dat de Duitsers eerst mochten stressen als we dreigden te laat te komen, dan de Nederlander en daarna pas de Belgen. Hier hebben we ons braaf aan gehouden. Daarnaast is het waar dat Belgen traag van begrip zijn en ook mijn Nederlandse directheid bleef niet onbesproken… Alleen het feit dat iedereen oprecht dacht dat Nederlanders zich alleen maar druk maken over een goed klimaatplan omdat het land anders over een aantal jaar niet meer zou bestaan vanwege de stijgende zeespiegel, heb ik kunnen ontkrachten.

Eenmaal aangekomen in Killarney besloten we een wandeling te maken. De Duitsers gingen niet mee en het verschil was direct merkbaar want erg efficiënt kaart lezen gebeurde niet. Na allemaal de andere kant op gelopen te hebben en een hoop onduidelijkheid over waar we eigenlijk heen gingen kwamen we aan bij een meer. Daar was adembenemend mooi. We zaten een tijd aan het water en de diehards gingen zelfs met blote voeten pootje baden. Een fotoshoot kon hier natuurlijk niet ontbreken. Maar terwijl ik bezig was met poseren, bedacht iemand anders dat het een goed idee was om haar schoenen terug te gooien naar de oever. Dit leverde wel een hele speciale foto op (zie foto’s). We hebben ontzettend hard gelachen.

De volgende dag was tijd voor een hike door Killarney National Park. We werden naar de Gap of Dunloe gereden. Vanuit daar maakten we een wandeling van 3 uur en kwamen we uit bij een meer. Met de boot werden we over het meer weer terug gebracht. We bleken niet erg ‘fast’ te zijn, want als een van de laatsten kwamen we aan bij het meer. We hadden geluk dat we niet nog later waren want onze schipper vergat gewoon op twee andere toeristen te wachten, zodat we later weer terug moesten om ze op te halen. Natuurlijk begon het te regenen, maar dit kon de pret niet drukken dus zongen we vrolijk liedjes.

Het was tijd om naar Dingle, een schiereiland aan de west kust te gaan. Helaas was er in Ierland al weken een staking van de busmaatschappijen waardoor dit nog niet zo simpel was. We moesten een deal maken om goedkoop een taxi te regelen en dat lukte! Het was een ontzettend mooi rit en vanuit de auto zagen we al de kust, de kliffen en de stranden. Voortdurend probeerde we elkaar wakker te maken want voor sommigen was het lastig om de ogen open te houden. S avonds gingen we naar een schattige kleine pub, met live muziek en Irish dancing.

De volgende dag was het tijd om de kustlijn van Dingle te verkennen en dit deden we per fiets. We waren nog niet bij de verhuur aangekomen of er werd al gegrapt dat er niet met de fietsen geklooid moest worden omdat ze een Nederlander bij zich hadden. De kustlijn van Dingle was amazing met prachtige standen. Het fietsen was best pittig op de kliffen maar het was het meer dan waard. Vanuit de hoogte keken we neer op het water, en zagen we een dolfijn!  Het was een dolfijn of haai, we hebben er nog altijd geen overeenstemming over binnen onze groep maar ik zelf ben ik ervan overtuigd dat het een dolfijn is. In elk geval was het een grote zwarte gedaante met een duidelijke rugvin die boven het water uit stak. Tegen het einde van de dag besloot een deel van ons een short cut te nemen. Die toch niet zo heel erg short bleek te zijn. In plaats van om de berg heen, gingen we er recht overheen. Om onszelf te belonen aten we ’s avonds in een typisch visrestaurant en gingen we nog een keertje naar de pub. Daar ontmoeten we een deel van de andere Erasmusstudenten die ook in deze buurt aan het rondreizen waren. De volgende dag zat de reis er voor mij op en was het tijd om afscheid te nemen van de rest. Ik presteerde het onmogelijke en miste mijn eerste bus terwijl die recht voor mijn neus voorbij kwam. Gelukkig waren de locals heel aardig en werd ik afgezet in de middle of nowhere waar een andere bus mij zou oppikken. Ik moest maar hopen dat dit ook zo was en durfden mijn ogen niet meer van de weg te keren. En inderdaad de bus kwam eraan. Na uiteindelijk 12 uur onderweg te zijn geweest, kwam ik weer veilig thuis in Belfast. Deze vakantie was een geweldige ervaring, we zijn verliefd geworden op de natuur in Ierland en hebben zoveel gelachen totdat we er buikpijn van kregen.

Nog meer vakantie

Gelukkig hoefde ik me niet lang te vervelen in Belfast want de volgende dag stond mijn Utrechtse vriendinnetje Josta alweer bij me op de stop. Eigenlijk was het de bedoeling dat Sophie met haar mee zou komen, maar die loopt blijkbaar al maanden met een ongeldig identiteitsbewijs rond. En ja, daarmee laten ze je het Verenigd Koninkrijk niet in. De quote van de week werd dan ook: ‘Waar is Sophie’. Ik genoot ervan om Josta mijn leven in Belfast te laten zien. Ze was gelijk groot fan van de traditionele Ierse muziek en ook de pubs in Cathedral quarter bevielen haar goed. We maakten een dagtripje naar Castle Wellan forest park. Hier dichtbij staat ook de Peace Maze die symbool staat voor de vrede die is gesloten aan het einde van de troubles. De gedachte is dat je beide helften van het doolhof door moet om in het midden te komen. Het bleek nog best ingewikkeld te zijn om het midden te vinden en met maar een klein beetje valsspelen zijn we toch er gekomen. Aangezien elkaar kwijt raken niet ingewikkeld was onze quote ‘waar is Sophie’ nog leuker.
Ook een tripje naar de noordkust kon voor Josta natuurlijk niet ontbreken. Voor de derde keer stond ik op Giants Causeway, maar het blijf toch mooi. We sloten de gezellige week af in onze favoriete pub.

Josta was nog maar net weg, of mijn nieuwe bezoek stond alweer voor de deur. Frank en Gonnie kwamen zo Elms inrijden na hun trip door Ierland. Volgens mij hebben we heel de stad in één dag bekeken en aardig veel gelopen. Ondertussen vertelde Frak verhalen over de avonturen die zij beleefden, toen ze nog mijn leeftijd hadden… Een foto sessie in Belfast bekendste bar ‘The Crown’ kon niet ontbreken (zie foto’s).

A wee bit of Scotland

Nu moet de vakantie toch echt voorbij zijn Maar nee! Er lijkt wel geen einde aan te komen. Om 5 uur ‘s ochtends de volgende dag (blijkbaar houden we van vroeg opstaan), zat ik weer in een taxi naar het vliegveld. Met een schattig Fly Be vliegtuigje vlogen we naar Schotland! We begon ons avontuur in Edinburgh. Een mooie stad, met gave gebouwen en een kasteel middenin. We gingen winkel in winkel uit om hoofbanden en wollen sweaters te scoren. Na een hele dag proberen kregen we te horen dat wollen sweaters toch echt meer een Irish thing zijn. Tja, daar komen we nou net vandaan..

Na een aantal dagen lieten we Edinburgh achter ons en reisden we verder naar Glasgow. Een wat minder mooie stad, eerlijk gezegd deed het ons weer een beetje aan Belfast denken, haha. We bleken een hele ruime suite geboekt te hebben. We vroegen ons af of dit wel klopte dus gingen we terug naar de receptie om te vragen of ze ons niet de verkeerde sleutel hadden gegeven. Maar nee hoor, de ruime slaapkamer, twee badkamers, een hal (die omgedoopt werd tot make-up room) en grote woonkamer met (bier)koelkast en TV waren allemaal voor ons. We hebben de grootste lol gehad met onze pyjama party’s in onze privé woonkamer.

Het hoogtepunt van de reis was onze trip naar Highlands. De treinrit naar Fort William duurde 4 uur maar ik heb me geen moment verveeld. Continue heb ik uit het raam gekeken waar ik prachtige landschappen zag met meren en bergen. Een paar keer rennen zelfs grote herten langs onze train mee. We stopte bij Fort William een echt outdoor stadje. We begonnen aan het Cow Hill circuit en zagen gelijk de eerste (en laatste) twee Highland cows. Tijdens onze wandeling hadden we uitzicht op de besneeuwde stop van de Ben Nevis (die ik ook ooit nog moet gaan beklimmen). Het weer verschilde van minuut tot minuut en we hebben zowel sneeuw als zon gehad op onze wandeling. Eenmaal op de top hadden we een mooi uitzicht. Ik zag de Harry Potter Stoomtrein die verder de Highlands in gaat. Tijdens de treinrit terug schemerde het, dus waren er nog meer herten te zien. De laatste dagen deden we sightseeing in het centrum van Glasgow en kregen we een rondleiding in de Tennent’s bier fabriek. Toen we om 1uur klaar waren kregen we gelijk wat biertjes aangeboden. Een toepasselijke einde aan onze Schotse trip.

Eenmaal terug in Belfast sloten we de vakantie af met een wedstrijd ijshockey. Nederland speelde tegen het UK team in het stadion van de Belfast Giants. Helaas bakten de Nederlanders er niks van en veegden we tijdens de wedstrijd onze Nederlandse vlaggetjes maar van ons gezicht.

Na een geweldige drie weken zat het er op. De tentamens komen in zicht en daarmee ook het einde van onze tijd in Belfast... De spanning is bij iedereen te voelen. Studeren wordt steeds belangrijker maar ook de drang om van de laatste weken iets moois te maken is aanwezig. Ondertussen ben ik alweer bijna op weg naar huis. Mijn laatste blog zal ik schrijven als ik thuis ben over de laatste tripjes die ik heb gemaakt en het afscheid van mijn Erasmusavontuur.

Tot snel!

PS. De bijbehorende foto's staan weer in het nieuwe album, helaas krijg ik ze niet helemaal goed op volgorde