African time vs Amsterdam time

Lieve allemaal,

Allereerst natuurlijk heel erg bedankt voor al jullie lieve en enthousiaste reacties op mijn eerste blog. De moraal van het verhaal: Ik heb het hier heel erg naar mijn zin. En, dat is gelukkig nog steeds zo.

School work
Elke dag ga ik met veel plezier naar school. Ik ben ondertussen een volwaardig lid van het leraren team en helemaal gewend aan de manier van lesgeven. Ik laat de kinderen opstaan wanneer ze antwoord geven en de definities die ik opschrijf eindeloos herhalen. Aan het eind van de les maken de leerlingen standaard een aantal opdrachten, die ik nakijk. Ze doen altijd erg hun best en als beloning wordt er met een rode pen ‘good' in hun schrift geschreven.
Afgelopen week had ik een keer stickers meegenomen die ik in hun schrift zou plakken als beloning ipv een ‘good’. Nog niet eerder heb ik ze zo enthousiast hun opdrachten zien maken. Zelfs de jongens van primary 6 (rond de 12 jaar) vonden het geweldig om een sticker voor hun schrift uit te zoeken en kozen opvallend genoeg vooral de roze vlinders uit.

Overdag hebben de kinderen les en gelden er strenge regels, maar in de avond is er tijd om te spelen. Omdat er zowel dayschoolers als boardingschoolers op de school zitten, zijn er ’s avonds altijd nog veel kinderen. Wanneer ik naar school kom voor het avondeten, krijg ik zo veel knuffels dat ik bijna niet meer kan lopen. Het liefst willen ze dat ik met ze mee kom spelen, wat ik ook regelmatig doe. De spelletjes hier beginnen vaak uit het maken van een grote cirkel met kinderen van alle leeftijden door elkaar. ‘Make a circle, make a circle!’. Hierna volgen allerlei liedjes die met grote overtuiging worden gezongen. (Zie de video’s).

Ik voel me dus helemaal thuis op school en wat is nou leuker dan deze bijzondere ervaring aan anderen te kunnen laten zien? Twee weken geleden had ik die kans toen onze buren van het Slauerhoffplantsoen (Ilona, Marcel, Axel en Abel) tijdens hun rondreis door Uganda langs kwamen om de school te bezoeken. Toen ze met hun stoere auto het schoolterrein opkwamen rijden, keken de kinderen vanuit de open ramen opgewonden toe en stiekem waren ik en de andere leraren even opgewonden. Na een warm welkom leidden de headteacher en ik mijn Nederlandse vrienden rond op school en stelden we ze voor aan elke klas. Waarna de kinderen zich natuurlijk ook voorstelde, een liedje zongen, iets voorlazen of mijn vragen beantwoordden. Het was erg indrukwekkend om te zien voor de bezoekers maar ook voor mij geweldig om te kunnen laten zien waar ik hier mee bezig ben en mensen van mijn thuis voor te kunnen stellen aan mijn collega’s, die ik ondertussen wel vrienden kan noemen.

Tijdens de pauze waren de kinderen niet meer te houden toen Abel de bal uit de auto ging halen en met de jongens ging voetballen. Ze waren erg onder de indruk van zijn skills en vooral van de penalty. De rest van de school verzamelde zich rond het grote springtouw waar Axel zijn trics liet zien, wat de meisjes helemaal geweldig vonden. Het was een bewogen en fantastische dag voor ons allemaal. Nog dagen later vragen de kinderen mij wanneer mijn ‘broers’ terug komen en het lerarenteam laat mij regelmatig weten dat ik de groetjes moet doen aan de familie.

Field work
Naast het lesgeven op school doen we nog meer activiteiten voor de overkoepelende organisatie LICSOU (Lady Irene Children Support Organization Uganda). We gaan regelmatig op ‘field work’. Met de motor rijden we door het Afrikaanse platteland en bezoeken we gebieden die ver van het stadje afliggen. Het veldwerk kan bestaan uit ‘community outreaches’ waarbij we met het LICSOU team naar dorpen in het Luweero district gaan om voorlichtingte geven en communities te betrekken bij zaken zoals HIV/AIDS, sanitair, hygiene en malaria.

Daarnaast doen we ‘home visits’. Hierbij gaan we op bezoek bij families waarvan bekend is dat er problemen zijn. Zo gaat dit bijvoorbeeld vaak om gezinnen met kinderen waarvan een of meerdere gehandicapt zijn. Met het LICSOU team gaan we erheen om te inventariseren wat de problemen zijn en hoe hier interventies op kunnen worden toegepast. Soms zijn er materialen nodig, bijvoorbeeld voorzieningen voor de gehandicapte kinderen of geld voor een operatie, maar vaak zijn er ook andere problemen zoals ruzies binnen het gezin of gebrek aan kennis/skills voor het zoeken van werk en/of het omgaan van geld. Dan worden er bij deze bezoeken door het LICSOU team adviezen gegeven en bij een latere follow-up gekeken of er verbetering is. 

Dit is een de gezinnen die we hebben bezocht tijdens een home visit. Het is vaak heftig om te zien hoe deze mensen in de dorpen leven. 

Afgelopen week zijn we langs geweest bij Edith. Een meisje met een handicap dat volgend jaar naar Lady Irene Primary School zal gaan. We kwamen bij haar om haar nieuwe krukken te brengen, aangezien de oude, houte krukken waar zij nu mee loopt haar pijn doen. Echter, bij aankomst bleek dat de krukken veel te groot waren. Het verbaasde me ook niks, want het inschattingsvermogen van maten is bij de Afrikanen ver te zoeken. Gelukkig zijn ze wel weer creatief in oplossingen. We konden ze zelf ter plekken wel even vermaken. De chairman haalde een ijzerzaagje in het nabijgelegen dorpje en we begonnen met versleutelen. Een leuk technisch werkje waar ik me tegenaan heb bemoeid. Zo kon Edith uiteindelijk toch van haar nieuwe krukken gebruik maken.

Naast het lesgeven en het field work, help ik met allerlei andere dingen rondom de school. Zo zijn ze bijvoorbeeld erg onder de indruk van het feit dat ik blind kan typen. Als er dus snel een formulier in de computer moet worden gezet word ik erbij gehaald. Daarnaast leer ik ze optellen en sommen maken in Excel.

Cultuurverschillen 
Hoewel ik al gauw en goede band met mijn co-workers had opgebouwd en ik zoals ik eerder vertelde echt het gevoel heb dat ik tussen de locals pas, zal ik in deze blog wat meer vertellen over de cultuurverschillen waar ik toch niet omheen kan. 

God vs Science
'What is your religion.' een vraag die me hier regelmatig gesteld wordt.
De eerste keer dat ik liet vallen dat ik niet naar de kerk ging (of naar de moskee), zorgde het voor een grote schok. Eerlijk gezegd konden ze niet geloven dat we mensen zoals ik bestonden. Wanneer ik zei dat dat in Nederland wel vaker voorkwam, konden ze zich daar werkelijk niks bij voorstellen. Het geloof in God is hier eerder een vanzelfsprekendheid dan een vraag.

Na een aantal keer de mensen flink geshockeerd te hebben, probeer ik het wat voorzichtiger aan te pakken. Ondertussen heb ik een goed antwoord weten te ontwikkelen. Wanneer mensen mij vragen: ‘Do you believe in God’ , antwoord ik: ‘I believe in science’. Tot nu toe werkt dit goed en is iedereen e erg geïnteresseerd in wat dat het geloof in science precies inhoudt.

Work=Work
Wat de Ugandezen wel echt ideaal lijkt, is dat wij in Nederland worden betaald per uur. Ze hebben dit romantische plaatje in hun hoofd waarbij je voor elk uur dat je op je werkplek doorbrengt geld in je schoot geworpen krijgt. Dat klinkt natuurlijk ook wel echt geweldig. Helaas moest ik ze even uit deze droom helpen. Toen ik ze vertelde dat er dan ook echt van je verwacht wordt dat je 8 uur op een dag werkt, met maximaal een halfuurtje lunchpauze en het niet wordt geaccepteerd als je een uur wegblijft bij de lunch, 's ochtends te laat komt of je 'even' 30 minuutjes met je broer belt, werd ik verbaasd aangekeken. Dan hoefde het per uur betalen toch niet zo nodig van ze.

Zwemmen en tannen

In het weekend is het tijd voor een uitje. Nimrod, een hotel in de buurt met een zwembad is ‘the place to be’ voor de bewoners van Luweero op zaterdag. Na alle stoere verhalen van mijn co-workers over hoe ze in rivieren hebben gezwommen toen ze jong waren. Dacht ik dat een zwembad met stilstaand water toch geen probleem zou moeten zijn. Wat bleek? Eenmaal in het water bleven ze in het ondiepe aan de rand hangen, net als de andere bezoekers van het zwembad. Van zwemmen was totaal geen sprake. Toch ook wel weer een voordeel voor mij, want het diepe gedeelte wordt nauwelijks gebruikt, dus had ik alle ruimte om rond te zwemmen.

Nog een voordeel aan een zwembad in Afrika. Alle ligstoelen in de zon zijn vrij. Waar in Europa deze plekjes krampachtig bezet worden gehouden met een handdoek, zien de mensen hier het nut er niet van in om zwetend in de zon te gaan zitten als je ook lekker in de comfortabel in de schaduw kan zijn. Ik maakte graag van mijn kans om de zon te liggen gebruik, dus moest ik het begrip ‘tanning’ uitleggen aan mijn Afrikaanse vrienden. 
Pas toen ik na een aantal dagen in de zon lopen de witte strepen van mijn slippers op mijn huid kon laten zien, viel het kwartje: ‘Huh, you are becoming black?’.

Na flaneren bij het zwembad is het tijd voor het Afrikaanse nachtleven. Een van de populairste feestjes op zaterdagavond is ‘The forest’. In deze donkere bar zijn alemaal bomen en takken, die voor mijn gevoel gewoon van straat zijn geplukt, neergezet als decoratie. Het geeft wel het gevoel alsof je in de Afrikaanse jungle bent.  Nauwelijks wordt er opgekeken wanneer tijdens het uitgaan de elektriciteit uitvalt. Geen muziek meer en pikkedonker. Ach, gewoon even wachten tot er een generator wordt opgestart zodat er weer verder gefeest kan worden.

Een kind kan de was doen
Zoals ik in mijn vorige blog vertelde ben ik helemaal gewend aan de living arrangements. Ook het wassen van mijn kleren met de hand in een bucket met koud water ging me aardig goed af. Dacht ik... Totdat Mercy (17 jaar) die op school meehelpt met met de jongste kinderen, koken en andere klusjes, mij een keer kwam helpen met de was. Direct werd duidelijk dat ik een amateur was. Haar Afrikaanse manier van de was doen een stuk intensiever was dan mijn pogingen om in de bucket een wasmachine na te bootsen. Zelfs Reagan (een leerling van primary 6) die mee was gekomen, moest lachen bij het zien van mijn pogingen om Mercy na te doen. Hij zou me wel even helpen. Een kind kan de was doen!

Op school wordt er altijd voor mij gekookt, luxe! Niet met gas maar het houtskool en brandhout. Het vuur wordt aangestoken en de grote pannen worden op het vuur gezet. Zoals je begrijpt, kost deze methode tijd. Het is dus ook geen uitzondering om een uur of langer op het eten te wachten. Ik durf wel te zeggen dat ik alle variaties in maaltijden na een week al had gezien. Het ontbijt varieert van wit brood met boter tot samosa’s of spaghetti. Voor lunch en avondeten is matoke (een puree van banen) met bonen absoluut favoriet bij de locals. Vegetarisch eten? Dat kennen ze niet. Op de eerste dag heb ik een poging gedaan uit te leggen liever geen vlees te eten en toen werd ik bijna net zo verward aangekeken als toen ik zei dat ik niet naar de kerk ga. Daar heb ik het toen maar bij gelaten. Ik wil ook niet kieskeurig zijn in een land waar voldoende te eten niet vanzelfsprekend is.

African time vs Amsterdam time
Waar ik toch wel moeite mee blijf hebben is ‘African Time’.  Een paar uur wachten is aan de orde van de dag, en wanneer iemand zegt ‘ I am about to arrive’  kan je ervan uitgaan dat hij er nog lang niet is. Wanneer ik om 9 uur opgehaald word, ben ik niet verrast als er om 10 uur nog niemand is. Hoewel ik er inmiddels aan gewend ben en ik er rekening mee houd dat het zo gaat, blijft mijn geduld elke dag op de proef worden gesteld. 'Always Amsterdam time' heeft nog steeds mijn voorkeur. Ik moet toch nog even doorzetten tot ik een echte local ben blijkbaar... ;) 

Liefs,
Inke